INGEZONDEN - Twee van elkaar onafscheidelijke instrumenten in de maatschappij zijn kapitaal en macht. Zo wat iedereen in de samenleving heeft een negatieve kijk op deze twee zaken, maar tegelijkertijd probeert iedereen weer beslag te leggen op een niet onaanzienlijk deel hiervan. Het doel voor dit streven is voor de hand liggend. Met macht en kapitaal kan men altijd invloed uitoefenen in de samenleving. Op zich hoeft dit niet slecht te zijn. Immers, binnen elke samenleving zal je individuen moeten hebben die zich geprikkeld en geïnspireerd voelen om initiatieven te ontketenen ter verheffing van die samenleving.

Wat we echter in de realiteit zien gebeuren is dat men zoet sappig verhaal komt vertellen om de boel te misleiden. Zij die op de een of andere manier reeds over een fortuin beschikken, doen achter de coulissen er alles aan om die financiële positie te consolideren en te verruimen. Daarbij worden ze een handje geholpen door factor (politieke) macht.

Een identiek patroon manifesteert zich ook in het buitenland. Al eeuwen zien we de westerse dominantie op deze aardbol. Door de eeuwen heen heeft het Westen diverse strategieën toegepast om de wereld te beheersen in hun voordeel. Dat zal ook zo blijven, omdat ze precies weten hoe ze dat voor elkaar moeten krijgen.

Afhankelijk van de heersende tijdgeest wordt een strategie uitgekozen waarbij zelfs een paar pionnen van de ontwikkelingslanden worden uitgekozen die het systeem en de belangen van het Westen met alle kracht bepleiten. Deze pionnen krijgen gigantische voorzieningen van de westerse wereld. Voor de afleiding worden er allerlei dure conferenties en workshops gehouden. Neem maar de klimaatconferentie die momenteel in Belém, Brazilië wordt gehouden. Al decennia wordt er gediscussieerd dat de ontwikkelingslanden die minder CO2 uitstoot hebben, moeten worden financieel gecompenseerd. Het lijkt een gebed zonder einde en de middelen komen maar niet op tafel. De werkelijke agenda is nooit zichtbaar. Een uitzondering hierop is de huidige president van de Verenigde Staten van Amerika. Hij praat klare taal en hij maakt je duidelijk waarmee hij bezig is en wat zijn doelen zijn. Dan weet je dat ten minste. Als je de durf hebt, kan je tenminste op de juiste manier feedback daarop geven.

De ontwikkelingslanden in Afrika en Latijns-Amerika hebben alle natuurlijke hulpbronnen en zij produceren de meeste agrarische producten in de wereld, maar toch zijn het de westerse landen die middels een gecompliceerde constructie en structuur van de wereldhandelbeursen de prijzen van de commodities bepalen. Hieruit vloeit voort dat de grondstoffen goedkoop worden opgekocht en vervolgens worden ze verwerkt tot diverse eindproducten. Deze worden dan voor een veelvoud weer verkocht aan de ontwikkelingslanden. Op deze manier is de gigantische gap in welvaart tussen deze werelden nooit te dichten. Hierdoor blijft de ontwikkelingswereld, de vele retoriek ten spijt, in lengte van dagen afhankelijk van de westerse wereld.

Ettiré Patra