Het dorp van mijn jeugd, waar de zon langzaam onderging,

waar stemmen uit de verte mengden met het gezang van vogels.

Daar was ik, toen de Srefidensi-verklaring werd uitgesproken.

Vijftig jaar geleden.

Een dihaat dorp, eenvoudig van aard,

maar rijk aan mensen, aan verhalen, aan namen die nog altijd nagalmen.

Alyákúb, Baran, Bañgúr, Bierproes, Bówwá, Cainu, Daiwá, Dhon Dhon,

Jhokri, Dhúrpa?, Jab Jab, Jurám, Gopi, Ga?hi, Hánes, Harwá, Kopéh,

Kóksi, Lokhár, Londu, Mitwá, Nanká, Nehtádal, Nohné,

Udiyá,  Unwá, Pade, Púi, Pópí, Róyki, Tá, Tapeshar, Toñging.

Zoveel namen. Zoveel gezichten.

Iedereen met een eigen verhaal,

maar samen één gemeenschap, één identiteit.

Namen die je nu nergens meer hoort,

maar in mijn herinnering leven ze voort, helder als de ochtendzon boven het erf.

En dan was er Lentoe.

Speelse aandacht van haar naar mij. Ontluikende verliefdheid, waar ik, onbenullig, geen raad mee wist.

Mijn broers plaagden me en noemden mij Lente.

Alsof ze wisten dat dit een begin was van veranderingen.

Ik hoorde dat Lentoe nu in Den Haag woont.

Misschien moet ik haar eens opzoeken.

Niet om het verleden nieuw leven in te blazen, maar het te accepteren

en samen te herinneren.

Om even terug te keren, in gedachten,

naar dat dorp waar we jong waren,

onbezorgd, nieuwsgierig naar de wereld die nog moest beginnen.

Tot 23.59 uur van 24  november 1975,

waren we Nederlanders.

Daarna, Surinamers.

Maar altijd kinderen van dat ene dorp,

waar onze verhalen begonnen.

Op welk plek was jij?  Toen jij opeens ook van een Nederlandse een Surinaamse werd.

Een switi, warm en dankbaar 50-jarig Srefidensi toegewenst.

Ranjan Akloe

Vijftig jaar na de Srefidensi keert de schrijver in gedachten terug naar het dorp van zijn jeugd,  een plek vol stemmen, namen en verhalen die nooit echt verdwenen zijn. De naam van het dorp wordt niet prijs gegeven in de column, maar degenen die de klinkende namen kennen zullen het zeker herkennen.