INGEZONDEN - Soms vraag ik me af: zijn we niet gewoon op weg naar de afgrond? Wordt deze wereld niet systematisch overgenomen door de meest brutale, gewetenloze types — de boeven in maatpak, de gladde praters met lege beloftes, de netwerkers zonder ruggengraat? Of... zijn we simpelweg in een nieuwe fase van ontwikkeling beland waarin de leugens eindelijk zichtbaar worden?

We leven in een tijd waarin alles op tafel ligt. Fraude, corruptie, machtsmisbruik, uitbuiting — niets blijft nog verborgen. En dat doet wat met ons. Het tast ons vertrouwen aan. In de politiek, in het recht, in instellingen die ooit heilig waren. Steeds vaker hoor je mensen zeggen: “Het maakt toch niet uit wat je stemt, ze doen toch wat ze willen.” En eerlijk? Ze hebben niet helemaal ongelijk.

Maar dit is geen toeval. Dit is geen ‘normale’ ontwikkeling. Dit is een systeem dat vastloopt — omdat het gebouwd is op zelfverrijking, vriendjespolitiek en laf leiderschap. We zien het aan de top van bedrijven, in het onderwijs, in de zorg, in de overheid: wie zich aanpast en zwijgt, stijgt op. Wie vragen stelt, wordt afgeserveerd.

En terwijl de boeven hun zakken vullen, wordt de gewone burger uitgeknepen. De eerlijke ondernemer krijgt boetes, terwijl de oplichter leningen en subsidies binnensleept. De goedwillende ambtenaar brandt op, terwijl de incompetente bovenbaas promotie maakt. Wie nog durft te geloven in rechtvaardigheid, wordt uitgelachen als naïef.

Dus nee, dit is geen fase. Dit is een test. De vraag is niet of het systeem faalt — dat doet het al lang. De echte vraag is: durven wij nog op te staan?

Want zolang we blijven relativeren, blijven hopen dat “het wel weer goed komt”, blijven fluisteren in plaats van spreken — geven we het speelveld uit handen. En het zijn altijd dezelfde mensen die daarvan profiteren: de brutalen, de cynici, de gewetenloze opportunisten.

Misschien is het tijd dat wij, de zwijgende meerderheid, onze stem hervinden. Niet met geweld, maar met helderheid. Niet met cynisme, maar met moed. Niet door te klagen, maar door ons te organiseren. Door af te rekenen met onze eigen gemakzucht.

De wereld vergaat niet. Maar als wij blijven toekijken, verliest ze wel haar ziel.

Isje