De vakantietijd heeft haar intrede gedaan. Weemoedig denk ik terug aan deze periode in betere tijden. Het was toch wel een tijd waar jong en oud naar uitkeken. Sommigen maakten een planning om even naar het buitenland te gaan terwijl anderen vertier zochten in eigen land.
De meeste mensen kijken vandaag de dag naar de koers die elke dag meer lijkt te stijgen, en daarmee ook de prijzen in de winkels. Velen maken zich druk en zitten nu reeds met de handen in het haar over de aanschaf van schoolspullen voor hun kroost. Je kan er ook geen planning voor maken simpelweg omdat de prijzen niet stabiel zijn, noch afgestemd op de lonen. Dat lijkt dus een onmogelijke taak. Het is afwachten tot je weer wat geld in handen hebt, en hopen dat het nog genoeg zal zijn om die extra uitgaven rond deze tijd te kunnen dragen.
Alles bij elkaar genomen, lijkt de vakantie deze keer niet zo ontspannen te worden.
Toch zou je het niet denken, en dat was ook de veelgehoorde kritiek toen er beelden opdoken op sociale media van de vele evenementen het afgelopen weekend, die enorm drukbezocht waren. Op grond van die waargenomen drukte achten sommigen het nodig een calculatie te maken. “Kijk hoe druk het is, en morgen klaagt men. Daar kunnen ze wel naar toe, maar wanneer er opgeroepen wordt tot protest dan geeft niemand thuis”, enkele van de opmerkingen die ik heb mogen lezen. Ik heb er een beetje hoofdschuddend naar gekeken. Precies zo hoofdschuddend heb ik ook de commentaren, kritiek en een klaagfilmpje gevolgd over het Fosten Kukru Festival op het onafhankelijkheidsplein. Ook een drukbezocht evenement het afgelopen weekend en als je het mij vraagt een pracht van een initiatief. Alleen al vanwege het feit dat dit festival ons ergens weer bij elkaar brengt, want wat bindt ons het beste aan elkaar, dan muziek en onze voeding? Niemand kan ontkennen dat we nog nooit eerder zo verdeeld zijn geweest. Ik juich dan ook elk initiatief toe dat daar verandering in kan brengen. Het klagen om het klagen, of het zoeken naar een vlek op een wit schort alleen maar om iets af te breken, is ook wel iets waar we over na moeten gaan denken. Maar zelfreflectie, is iets wat in grote mate velen van ons ontbreekt. We wijzen maar al te graag dat vingertje en vergeten dat er dan vier andere naar onszelf wijzen. Dat draagt ook niet bij aan herstel van ons land.
Toen ik één dezer dagen in de stilte aan het mijmeren was, vroeg ik me ineens af, waarom staat er geen president op, deze, of anyone ooit, die zegt aan zijn of haar coalitie (ja wishful thinking, maybe wordt het tijd voor een vrouw als president), luister dan jongens, we hebben de meerderheid, ik wil een waterdichte anti corruptiewet voorbereid en aangenomen hebben, er moet een kaalplukwet komen, er moet een wet komen die ervoor zorgt dat ministers die langer dan een jaar aangezeten hebben, niet langer hun leven lang verzorgd worden, en zo kunnen we er nog een paar opnoemen. Kortom, wetten die het onaangenaam maken voor mensen om zelf maar aan corruptie te willen denken. Ik vroeg me ineens af hoe moeilijk dat zou zijn, of eigenlijk, waarom het zo moeilijk is. Is het omdat elke leider tot nu toe wist dat ook zijn eigen mensen door dergelijke wetten getroffen zouden kunnen worden? Of de samenwerkende partners?
Wanneer snappen wij als samenleving dat het ook aan ons ligt. Dat we ook niet iemand daar moeten willen hebben die onze zaakjes kan regelen maar die voor het totale land wil opstaan, en daarbij niemand, ook zichzelf en de zijnen ontziet. Maar dat is utopisch denken hé? Tja, als we allemaal zouden ophouden met dromen en hopen dat het ooit nog goed komt met ons land, dan zouden we helemaal verloren zijn. Maar ik begrijp ook wel dat wanneer mensen armoede en honger lijden, dat de liefde vaak zoek raakt.
