Het is nu iets langer dan een week geleden dat ons beloofd was dat de koers zou zakken. Als het moest bossen, zou het bossen of de vicepresident zou persoonlijk langsgaan bij de cambio’s en zelf de bordjes bijwerken. Het is niet gebost, de vicepresident is wel langs een cambio geweest, maar meer dan een kort filmpje daarvan op sociale media hebben we niet kunnen merken. De koers is nog steeds hoog, en los van een verwarrende uitleg waar de vinger nu in een andere richting wijst dan de cambio’s en een onbegrepen uitleg over hoe de koers nu tot stand komt, zijn we niet echt gekomen. Vol verwachting blijft ons hart kloppen. Gelukkig zijn wij best een gemoedelijk volkje. We nemen zo enorm veel voor lief en bij ons is de term ‘even slikken’ allang verworden tot ‘langa blo’. Die schoen knijpt ons heel lang maar we blijven ermee strompelen voordat we besluiten het weg te doen. Weet u wat ik dan toch weer echt mooi vond? Ja, ja je kunt altijd een lichtje vinden in het duister als je goed genoeg zoekt. Het is niet altijd kwel en kommer. Nee, ik vond de woorden tijdens de motivatiesessie voor jongeren in verband met de start van het nieuwe schooljaar mooi, doeltreffend en eerlijk. Immers als je jongeren oproept de politiek in te gaan en deze te zuiveren dan ben je je er van bewust dat het nu onzuiver is. Aan de andere kant mis ik dan wel het stukje waar wordt aangegeven wat nu gedaan wordt door huidige politici om te zuiveren wat onzuiver is. Zeker wanneer deze woorden komen van het staatshoofd, die nu in de positie verkeert om zijn bijdrage tot zuivering van de politiek te doen gelden. Maar misschien komt dat nog tijdens een andere motivatiesessie. Vol verwachting klopt ons hart.
Vandaag verlaat minister Achaibersing dan toch het schip. We blijven ook in afwachting van wie degene wordt die zijn schoenen zal moeten vullen. Het moeten wel stevige schoenen zijn met antislipzolen want op een schip dat hevig deint in woeste wateren is slipgevaar aanwezig. Ach, het valt wel mee met die woeste wateren, het ene moment beuken de golven tegen het schip aan en het andere moment dobbert het bootje op een spiegelgladde zee.
Volgens mij heeft de vicepresident van Guyana zeemansschoenen aan. Zijn stemmingen verwisselen net zo snel als het weer. Het ene moment buldert hij en het andere moment is hij aan het neuriën met een lage duur. De enige standvastige tonen in zijn deuntje zijn de al dan niet door Suriname beloofde visvergunningen. Duidelijk is wel dat hij ook een belofte aan zijn vissers heeft gedaan. En die moet hij nakomen. Immers, ook hij is deel van de politiek in zijn land en moet scoren. We blijven benieuwd en in afwachting hoe dit zal aflopen.
Ook ik blijf alles volgen, echter, na bijkans twee jaar mijn gedachten met u gedeeld te hebben via deze column, ‘Eijkpunt’, sluit ik met deze editie definitief af. Dit, omdat ik vanaf 1 oktober in een andere, voltijdse hoedanigheid aan dit medium (SUN) verbonden zal zijn. Eijk zal haar punt blijven hebben, echter is het niet langer raadzaam dit met u te delen. Aju! Het was hoe dan ook een plezier.
