De Covidmaatregelen zijn al een tijdje versoepeld. Inmiddels is ook de vaccinatiecampagne van start gegaan. De cijfers vertonen een dalende trend, en dat is alleen maar toe te juichen. Door de gehele Covidpandemie heen, is overal ter wereld duidelijk gebleken dat ons gedrag als mens een belangrijke factor speelt om zaken die de kop op steken naar beneden te drukken. Het is net een geschenk dat je krijgt. Je kunt het aannemen en je plaatst het ergens in een hoekje. Of je kan besluiten het uit te pakken, er superblij mee te zijn of juist niet. Op het moment dat je besluit het uit te pakken, zal er wat mee moeten gebeuren. Als je er blij mee bent, zul je het koesteren, een mooi plekje geven of gebruiken. In het andere geval, laat je het ergens achteloos liggen of geef je het aan iemand anders.

Ons gedrag als mens, de manier hoe we met zaken omgaan, speelt veel vaker een rol dan we beseffen. Elke keer dat we de regels aan onze laars lapten, zagen we de stijgende cijfers. Wanneer we dan weer een tijdje binnen gehouden werden, gingen de cijfers omlaag.

Er zullen natuurlijk altijd wel individuen zijn die de regels aan zich voorbij laten gaan. Meestal zijn dat mensen die geen boodschap hebben aan een theorie, zolang ze er zelf geen ervaring mee hebben gehad. Zolang dat niet het geval is, ziet men er geen gevaar in noch leeft er enig besef.

Neem nou ons verkeer.

In de afgelopen week zijn er weer een aantal doden bijgeschreven op de verkeersbarometer. Nu ben ik allesbehalve een verkeersdeskundige. In de afgelopen jaren ben ik voor het werk echter zo vaak naar verkeersongevallen geweest, waarbij ik zo af en toe de meest gruwelijke taferelen heb kunnen aanschouwen.

Bij elke aanrijding of verkeersongeval wordt er een analyse gemaakt aan de hand van verklaringen van betrokkenen en/of getuigen en zo wordt er een veroorzaker aangewezen.

Als je het mij vraagt, kan een heleboel leed in het verkeer voorkomen worden als men zich zou houden aan de maximumsnelheden. Snelheid is naar mijn bescheiden mening de grootste boosdoener bij verkeersongevallen. Je mag nog zo correct zijn en handelen, de grootste schade kan beperkt worden als je de snelheid aanpast. Bij een matige snelheid heb je nog de kans om eventueel aankomend gevaar te ontwijken.

Hardlopers zijn doodlopers. In dit geval kunnen we liever stellen dat hardrijders doodrijders zijn. De kerkhoven liggen vol met mensen die nog konden kunnen leven als er minder hard was gereden.

Hier ligt dus ook een verantwoordelijkheid in voor ons als individu. Op het moment dat je deelneemt aan het verkeer ben je niet alleen verantwoordelijk voor je eigen veiligheid, maar ook van die van je medeweggebruikers.

Wat zou het mooi zijn als we die verantwoordelijkheid ook met ons allen zouden nemen.

Verantwoordelijkheid nemen! Terwijl ik dit zo neerschrijf, zie ik beelden voor me die ik gisteren zag van een filmpje dat viraal ging. Een jongedame die haar moeder in keiharde bewoordingen aangaf hoe ontevreden ze is met de partner van haar moeder. Terwijl het meisje haar gevoelens op een woeste, emotionele manier naar voren brengt over de man in kwestie, was deze bezig het hele geval te filmen en het ging dus viraal. Het heeft de tongen losgemaakt. In het filmpje zag je duidelijk dat de moeder zich niet wist te bewegen tussen haar dochter en haar partner, die heel onvolwassen reageerde op de uitspraken van de dochter, en hardnekkig doorfilmde ondanks het verzoek van zowel de moeder als de dochter om daarmee op te houden. Het meisje wees haar ‘stiefvader’ op een moment in het filmpje resoluut de deur, ‘Froysi brada! Froysi!’.

Wat er verder gebeurt, blijft een vraag. Huiselijke ruzies komen overal en bij iedereen voor. Door social media worden we er nu vaker getuige van en natuurlijk heeft iedereen zijn of haar mening klaarstaan. Het is altijd makkelijk praten en oordelen, wanneer je op een afstand staat.  Het zou wel mooi zijn als degene die het allemaal vastgelegd heeft en waarschijnlijk verspreid heeft, zijn verantwoordelijk zou nemen in deze en er anders mee was omgegaan, sinds hij het onderwerp is waar het hele filmpje omdraait. Als volwassene ga je er niet zo mee om.  Hopelijk neemt de moeder in deze ook haar verantwoordelijkheid en gaat ze een rustig gesprek met haar dochter aan. Het kwam in ieder geval wel duidelijk naar voren dat er veel onderliggende, waarschijnlijk opgekropte ontevredenheid lag in de uitspatting van het meisje.

Opgekropte ontevredenheid. Dat is dus iets wat je niet over het hoofd moet zien. Er schuilt veel gevaar tot een uitbarsting. Als je een godo hebt en je plaatst er steeds maar ballast in, zal hij op een dag openbarsten en dan krijg je te maken met een heleboel ballast waarmee je eerder had kunnen afrekenen. Het hoefde niet zoveel in één keer te zijn.  Onze acties, reacties en verantwoordelijkheden. De manier hoe we met dingen omgaan.

Een dansje op het paleis bijvoorbeeld, daar is niks mis mee. Of het filmpje dat verscheen waar er voorbereidingen werden getroffen voor een bigiyarifeest.  Op zich allemaal okay. Maar er wordt anders naar gekeken als de burgerij restricties zijn opgelegd, zeker wanneer blijkt dat het zaken zijn waar de politie in andere gevallen heeft opgetreden. Ook wanneer duidelijk merkbaar is dat niemand zich in voornoemde filmpjes aan de Covidregels hield. San bun gi mi, bun gi yu tu.

Als je water in een pan met hete olie gooit, zal het spatten. Kleine zaken, die op den duur wel een groot effect teweeg kunnen brengen.  Godo broko, siri panya.

En hoe oud is onze vicepresident nu echt geworden? Kijk, dat is nu iets wat me een spreekwoordelijke worst zal wezen. We willen ook veel te vaak op alles een sausje gooien.

Hoewel de worst ook ervoor moet waken, waarbij hij genuttigd wil worden.