INGEZONDEN - Op 9 juli 2025 vond op het presidentieel paleis een ceremonie plaats waarbij president Chan Santokhi zijn eigen regeerteam onderscheidde met de hoogste staatsdecoraties. Ministers, parlementariërs en andere politieke kopstukken werden beloond met titels als Commandeur, Groot Officier en Drager van het Grootlint in de Ereorde van de Palm.

Dit alles onder het mom van waardering voor hun “prestaties” tijdens de regeerperiode 2020–2025.

Een "legacy" van lijden

President Santokhi sprak trots over de erfenis van zijn regering: het land uit een diepe crisis gehaald, financiële problemen aangepakt, de staatsschuld teruggedrongen, en sociale offers gebracht. Hij noemde ook gronduitgiftes, investeringen in de gezondheidszorg en het waarborgen van eerlijke verkiezingen als hoogtepunten.

Oud-vicepresident Ronnie Brunswijk sprak namens de gedecoreerden zijn trots uit over deze periode.

Maar hoe kunnen we dit serieus nemen?

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat een regering die vijf jaar lang faalde op vrijwel elk front, zichzelf nu openlijk zit te bejubelen met lintjes? Wat hebben zij echt bereikt?

De realiteit van het volk

Vijf jaar lang is het volk onder deze regering kapotgegaan:

Prijzen rezen de pan uit, terwijl salarissen achterbleven.

Ziekenhuizen kreunden onder tekorten.

Jongeren verloren hoop op werk en toekomst.

Gezinnen moesten dagelijks kiezen tussen eten of schoolgeld.

In plaats van zich nederig op te stellen en rekenschap af te leggen, staan deze politici nu trots met versierselen om hun nek, alsof zij heldendaden hebben verricht.

Dit is geen eer. Dit is een farce.

Een klap in het gezicht van elke hardwerkende Surinamer die deze ellende heeft moeten doorstaan.

En de pers?

En de media? Die stond erbij, keek ernaar, en schreef netjes mee aan dit politieke toneelstuk. Geen kritische vragen, geen onderzoeksjournalistiek, geen tegenspraak?

In plaats van de macht te controleren, zijn ze meegedraaid in het circus.

Wat overblijft, is stilte waar verontwaardiging had moeten klinken.

Wat verdienen zij écht?

Geen lintjes. Geen eretitels. Geen borstklopperij.

Wat ze werkelijk verdienen is een ula fala van oude, vieze, versleten slippers met modder. Een symbool van schaamte. Een symbool van hoe ze hun plicht jegens het volk hebben verzaakt.

Echte eer is voor mensen die het volk dienen, niet voor mensen die zichzelf verrijken en de samenleving laten verzuipen.

Laat dit een waarschuwing zijn

Aan elke toekomstige machthebber die denkt met mooie woorden en glimmende lintjes het volk te kunnen misleiden: wij zijn wakker.

Wie het volk verraadt, zal vallen.

En als wij zwijgen, is dat geen overgave het is de stilte vóór de storm.

Conclusie

Deze ceremonie was geen eerbetoon, maar een schandalige vertoning van zelfverheerlijking.

Een diep beledigende afsluiting van een regeerperiode die het volk meer pijn dan perspectief heeft gebracht.

Wij, het volk, verdienen waarheid, rechtvaardigheid en respect.

En wij zullen niet zwijgen, terwijl zij zichzelf vieren op onze rug.

Richard Rostamkhan