Een nationale feestdag... of gewoon een gratis verkiezingsreclame?

INGEZONDEN - Het begon zoals zoveel dingen in Suriname met een oprechte, eerlijke wens. Een groep Javanen stapte naar Paul Somohardjo met het verzoek om van Sasi Soera, het Javaans Nieuwjaar, een nationale vrije dag te maken. Een nobel streven, een blijk van respect voor cultuur en erfgoed. Maar zodra Papa Somo zijn politiek reukorgaan erop losliet, veranderde dat verzoek razendsnel in een strategische troefkaart.

Hij dacht: "Hé, hiermee kan ik mijn Javaanse achterban terugwinnen. Laten we er een PL-activiteit van maken!" Binnen de kortste keren werden de kernen, structuren en sympathisanten van Pertjajah Luhur (PL) opgeroepen. Niet voor meditatie of herdenking, maar voor een volksmobilisatie in de stijl van gotong royong 2.0. Iedereen moest eten en drinken meenemen. Tijdens een topvergadering van de partij uiteraard onder het genot van bami en sambel, was de volledige PL-leiding aanwezig, inclusief Bronto Somohardjo, toenmalig minister van Binnenlandse Zaken.

Papa Somo riep plechtig: “Morgen massaal naar BiZa! Laten we ze laten zien dat we serieus zijn!”

En zo geschiedde. De volgende ochtend stond het ministerie van Binnenlandse Zaken bomvol. De Wong Jowo-broeders verschenen in traditionele kledij, vlaggen, kinderen én karaoke-installaties. Een indrukwekkend cultureel spektakel – of een politieke demonstratie in vermomming? Minister Bronto, die op dat moment in een videocall zat, ontspannen achter zijn bureau, keek uit het raam en riep in paniek: “Mi Gadooooo Wat doen ze hier allemaal?!”

In allerijl sprong hij op de laadbak van een pickup want niets zegt ‘leiding’ als een minister op een bak en stelde het publiek gerust: “Rustig mensen, we gaan dit regelen. Sasi Soera, wordt een nationale vrije dag.”

Achter de schermen draaide de PL-logistiek inmiddels op volle toeren.

Bussen werden ingezet uiteraard op eigen kosten en de gotong royong-machine draaide als nooit tevoren. Iedereen bracht wat mee: eten, stoelen, muziek, en vooral... verwachtingen.

Tijdens een volgende grote partijbijeenkomst deed Papa Somo er nog een schepje bovenop: “Als we het Onafhankelijkheidsplein vol krijgen, garandeer ik jullie: Sasi Soera wordt jaarlijks een nationale feestdag!”

Er werd zelfs gesproken over optredens van Burna Boy. Maar insiders vermoeden dat hij eigenlijk ‘bruine boi uit Latour met bluetooth speaker’ bedoelde. Er werd een inschrijflijst geopend voor tentplekken op het plein. Het leek op een cultureel festival, een mini-indofair, compleet met muziek, speeches en een politieke ondertoon zo zwaar als de pan nasi in de partijtenten. En toen... kwam de realiteit. De PL verloor politieke invloed. De structuren vielen uiteen. De karaoke stopte.

De pannen sambel gingen terug in de koelkast.

En wat gebeurde er met Sasi Soera?

Gecanceld.

Geen vrije dag. Geen jaarlijkse viering.

Alle moeite... naar de maan.

Conclusie

Wat begon als een oprecht cultureel verzoek, eindigde als een mislukte politieke stunt – verpakt in sambel en stemwerving.

De Javaanse gemeenschap vroeg om erkenning.

Wat ze kregen, was een pickupshow, politieke beloftes en een flyer met karaoke.

Dit is Suriname: waar heilige dagen veranderlijk zijn, afhankelijk van de zetelverdeling in De Nationale Assemblée.

Sasi Soera werd geen feestdag. Het werd een les.

Verwacht nooit oprechte erkenning van mensen die vooral aan hun partij denken.

Want zodra de macht wegvalt, verdwijnen je 'nationale feestdagen' samen met de plastic stoelen, de bluetooth speakers en de papieren servetten.

Richard Rostamkhan